Prolog

Dlaczego oni to zrobili? Wiedzą jak go nienawidzę. Nienawiść, to podobno uczucie, którego nikt nie powinien doświadczyć. Pierwszy raz w życiu kogoś naprawdę znienawidziłam. Kiedyś mówiłam "Nienawidzę szkoły, nauczycieli, fałszywych przyjaciół". Jednak teraz wiem, że nienawiść, to za dużo powiedziane. Tego po prostu nie lubiłam. A kogo nienawidzę? Mojego dawnego, najlepszego przyjaciela.
Kiedyś wygrawerowaliśmy na drzewie nasze inicjały. Rok temu je zdrapałam. Miałam depresję przez długi czas. Gdy już się pozbierałam, rodzice wszystko zniszczyli. Pewnie nikt nie wie o co chodzi, więc wyjaśnię Wam.

2005 r.
Miałam dziesięć lat. Znajomych mi nie brakowało, ale prawdziwego przyjaciela nie miałam. Właśnie patrzyłam przez okno, jak ktoś wprowadza się do domu obok. Jakiś mężczyzna, kobieta, dwie dziewczyny i chłopak. Wtedy nie sądziłam że będę go nienawidzić.

Pół roku później
Szłam do domu, gdy nagle potknęłam się i upadłam na ziemię. Z mojego kolana momentalnie popłynęła krew. Zaciskałam zęby z bólu, a na dodatek nie było żadnych szans, żebym się podniosła z chodnika.

- Jezu! Wszystko w porządku? - Wtedy pierwszy raz usłyszałam ten piękny głos.
Około trzynastoletni, spanikowany chłopak klęczał nade mną.
- Jest ok. Pomożesz mi wstać? - Wypowiedziałam z uśmiechem.
Jak na dziesięciolatkę potrafiłam dobrze udawać.
- Jasne.
Chłopak zrobił to, o co go poprosiłam, wziął mnie na ręce i zaniósł do domu. Nie sądziłam, że taka młoda osoba, może być aż tak pomocna.
Gdy moi rodzice nas zobaczyli przerazili się. Mama zaczęła opatrywać ranę, a tata rozmawiał z chłopcem.
- Bardzo dziękujemy za Twą pomoc.
- Nie ma za co - uśmiechnął się ciepło. - Jeśli nie mają państwo nic przeciwko, wpadłbym później zobaczyć, jak z nogą.
- Oczywiście że nie.
Kilka godzin później drzwi od mojego pokoju otworzyły się, a ja ujrzałam owego chłopaka.
- Cześć, nie przeszkadzam?
- Jasne, że nie. Jeszcze raz Ci dziękuję.
- Nie ma za co dziękować.

Przedstawiliśmy się sobie i zaczęliśmy rozmawiać. Dowiedziałam się o nim bardzo dużo.
Od tego czasu byliśmy nierozłączni. Rodzice też się poznali i polubili. Zawsze śmiali się z tego, że wszystko robimy razem. Najpierw myśleli, że to tyko dziecięce przyjaźnie i za jakiś czas będziemy zwykłymi znajomymi.

2008 r.
- Na zawsze przyjaciele.
- Na zawsze - potwierdziłam.
- Obiecaj, że nigdy mnie nie zostawisz.
- Obiecuję.
Tylko dlaczego JA go wtedy nie poprosiłam, żeby on też mi to obiecał?

2010 r.
- Nie chcę tam jechać bez Ciebie - mówił smutny.
- Jedź! Są telefony. Będziemy rozmawiać codziennie. Zrób to dla mnie, proszę.
- Dla Ciebie wszystko - przytulił mnie i wsiadł do samochodu.

Jakiś czas później.
Na początku rozmawialiśmy cały czas. Byłam z niego tak cholernie dumna. Doszedł tak daleko... Tak daleko, że pokochał fanów i swoich przyjaciół bardziej ode mnie. Po jednym z występów zadzwoniłam, żeby jak zwykle mu pogratulować. Nie odebrał. Wtedy i już nigdy później. Napisałam sms-a. Nie odpisał. Wtedy i już nigdy później. Gdy oglądałam filmiki na Youtube z jego udziałem, byłam załamana. Płakałam na każdym, gdy tylko widziałam, jak wygłupia się z nowymi przyjaciółmi. "Za kim najbardziej tęsknicie?" - Zapytał prezenter na jednym z nagrań.
- Nie chcę odpowiadać na to pytanie - odpowiedział ON.
Znienawidziłam go.

2012 r. styczeń
Pieprzone gwiazdy. Przyjechał na odwiedziny z tym swoim zespolikiem. Znowu. A ja co zrobiłam? Jak zwykle pojechałam na ten czas do babci. Nie chcę go już nigdy widzieć.

2012. 09. 04 (teraźniejszość)
Tak właśnie wyglądała moja historia. A teraz o tym, co się stało. Rodzice stwierdzili, że od czasu kiedy przestałam z nim utrzymywać kontakt, jestem jak duch. Może i tak jest, ale to moja sprawa. Tylko oni nie potrafią tego uszanować.
Od dwóch tygodni mieszkamy tutaj. W Londynie. W domu obok NIEGO. Obok NICH. Ale ON o tym nie wie. Dowie się dzisiaj, gdy wrócą z trasy.